Hukum pertama berkaitan peperangan dirumuskan dalam abad pertama selepas Hijrah. Hukum-hakam ini dirumuskan secara berperingkat-peringkat mengikut tafsiran ayat-ayat al-Qur'an dan Hadis. Tema-tema utama hukum-hakam ini ialah keadilan dalam peperangan, dan keperluan untuk berjihad. Hukum-hakam yang dirumuskan tidak mengaitkan kesumat dan persengketaan bersenjata secara am.[1]

Jihad (Arab untuk 'perjuangan') diberi dimensi ketenteraan selepas penindasan orang Islam oleh kaum Quraisy Makkah. Ia ditakrifkan sebagai perjuangan di jalan Allah oleh umat Islam. Tanggungjawab menjalankan jihad bersifatkan tugas Ummah secara individu dan bersama-sama (kolektif). Justeru, sifat serangan itu penting dalam pentakrifan — jika serangan dilakukan terhadap keseluruhan umat Islam, jihad menjadi kewajipan ke atas semua Muslim. Jihad dibahagikan seterusnya dari segi keperluan baginya di dalam tanah-tanah orang Islam (Darul Islam) dan tanah orang bukan Islam (Darul Harb).[1] Tetapi, sebahagian ulamak mengatakan bahawa Darul Islam dan Darul Harb hanya terpakai di saat perang. Di saat damai, tidak ada Darul Harb, tetapi yang ada adalah Darul Kufur, dimana umat Islam digesa untuk melakukan dakwah menyebarkan agama Islam.

Mengikut dua profesor undang-undang, Shaheen Sardar Ali dan Javaid Rehman, jurisprudens ketenteraan Islam selari dengan peraturan undang-undang antarabangsa moden. Mereka merujuk kepada kedua-dua komitmen yang dibuat ahli OIC (yang mewakili Dunia Islam) kepada undang-undang Islam dan Piagam Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu sebagai serasian kedua-dua sistem perundangan.[2]